Atak

Nareszcie mam czas! Ostatnio ciągła nauka, poprawianie ocen, nabijanie punktów na zachowanie... a do tego komputer wciąż zajęty! Ponadto w komentarzu dostałam opieprz,  niestety nie dowiedziałam się za co. Według mnie może chodzić o jednowątkowość. Mam na to wytłumaczenie: akcja dopiero się zaczyna, a w kolejnych rozdziałach postaram się splatać kilka różnych wydarzeń. Jeśli chodzi o rzadkie dodawanie postów- sorry, taki mamy klimat. Chciałabym pisać częściej, bo lubię sobie czasem coś naskrobać, no ale czasu nie zatrzymam, duchem świętym nie jestem. Czy też może panu/pani ANONIM chodzi o styl? Tutaj nic nie zmienię, bo nie mogę. Jeżeli komuś się mój styl pisania nie podoba, to niech wyjdzie i to teraz. Mam nadzieję, że wyraziłam się jasno. Dedykacja?

Ten rozdział dedykuję Anonimowi, który przyczynił się do powstania większej ilości wątków (co i tak miało się stać, ale mniejsza o to).

***

   Było ciemno, a w małej kałuży lśniły refleksy od światła ogniska. Lśniły w kałuży łez. Łez złotej wilczycy. Lucy, miała teraz dużo czasu na przemyślenie ostatnich zdarzeń. 

   To wszystko moja wina. Gdyby nie ja, Natsu... On mógłby żyć. -wilczyca spojrzała na swój różowy znak na łapie- Nie mogę tam wrócić... W Fairy Tail wszyscy są przyjaciółmi, a gdyby dowiedzieli się przez kogo Natsu nie... -do kałuży wpadła kolejna łza- Ja już nie mogę spojrzeć im w oczy... 

   Lucy znów pogrążyła się w płaczu nad leżącym naprzeciw niej ciałem wilka... i mantykory. Co się stało? Cofnijmy się w czasie o kilka godzin...

***

   Natsu, Lucy i Happy stali, czekając przed gabinetem burmistrza miasta Toboe. Nagle drzwi się otworzyły i rozległ się głos zapraszający do wejścia. Wilki i kot przekroczyły próg.

-My w sprawie mantykory...- zaczął Natsu

-Cudnie! Wreszcie pozbędziemy się tej kreatury! Zadanie jest proste- znajdźcie mantykorę i zabijcie gada.

-A... gdzie jest ten, jak to pan powiedział, GAD?- dopytała wilczyca (choć burmistrz widział nie wilczycę a kobietę)

-Jakoś nikt, kto próbował to ustalić nie przeżył. Wiemy tylko, że ma jamę gdzieś w zachodniej części lasu. Jak będzie po wszystkim, to przynieście mi jakiś dowód, że faktycznie zdechła. Łeb, kolec jadowy, kieł... coś wymyślicie. Wtedy dam wam nagrodę.

-Ruszajmy więc!- rzekł zniecierpliwiony już tą gadaniną Natsu

***

-Lucy, błąkamy się po tum cholernym lesie i ani ślady mantykory.

-Nie wywołuj wilka z lasu.

-Ale śmieszne. Ha ha!

-Ale zgadzam się z tobą. Happy to ma dobrze. Został u tego burmistrza i na pewno teraz się tak nie nudzi.

-Tia.

   Nagle rozległ się ryk i zza drzew wyskoczyła gigantyczna, sześciometrowa mantykora. Natsu zadziałał błyskawicznie.

-Atak skrzydłem ognistego smoka!

Eksplozja była wielka i głośna, jednak mantykora wciąż stała niewzruszona, może tylko bardziej czarna.

-Cholera! Zapomniałem, że one są odporne na ogień!

-Co?!- wrzasnęła Lucy- Nie poradzę z nią sobie!

   Potwór usłyszał krzyk i natarł na wilczycę. Na szczęście uskoczyła ale...

-Zerwała mi klucze!

Mantykora przyparła wilczycę do głazu, a kolec na końcu jej ogona, wraz ze śmiertelną trucizną w sobie, już leciał w jej stronę. Lucy zacisnęła powieki i czekała na śmierć. Czekała i czekała. Za długo... otworzyła oczy i zobaczyła mantykorę leżącą bez życia. Obok stał Natsu.

-Udało ci się! Natsu!

-Lucy... żegnaj.- wilk zadrżał i upadł na ziemię

-Natsu!- wilczyca podbiegła do niego i jej oczom ukazała się wielka rana na lewym boku Salamandra. Rozdarcie ciągnęło się od łopatki do ostatniego żebra. Ciekła z niego szkarłatna krew i zielony jad potwora.

-NIE!!! NATSU!!!

***

OGŁOSZENIA.

1. Wspominałam o kilku wątkach. Niestety to dopiero w następnym rozdziale.

2. Jest sens prosić o komentarze? I tak nikomu nie chce się pisać...