Krew, łzy i szaman

Ten rozdział dedykuję wszystkim, którzy czytają tego bloga.

***

    To wszystko moja wina. Gdyby nie ja, Natsu... On mógłby żyć. -wilczyca spojrzała na swój różowy znak na łapie- Nie mogę tam wrócić... W Fairy Tail wszyscy są przyjaciółmi, a gdyby dowiedzieli się przez kogo Natsu nie... -do kałuży wpadła kolejna łza- Ja już nie mogę spojrzeć im w oczy...

   Nagle rozległ się szelest liści. Lucy nastawiła uszy, ale zobaczyła tylko wilka w masce i straciła przytomność.

   Wilczyca otwarła oczy.

-Myślałem, że nigdy już się nie obudzisz. -powiedział szaman

-Co z Natsu?!

-Czy nie powinnaś jeszcze trochę odpocząć?

-Co z Natsu?!

-Czy chcesz, żebym zaparzył ci ziół na uspokojenie?

-Nie. Co z Natsu?! -Lucy uparcie powtarzała to samo. Szaman westchnął.

-Nie jest z nim dobrze.

-Czy on... nie żyje.

-Tak... ale też nie.

-O co ci chodzi?!

-Powiedzmy, że ciało jest na ziemi, ale dusza błądzi po świecie.

-Czyli można go ocalić? -w oczach wilczycy zabłysnęła iskierka nadziei

-Jeśli przygotuję odpowiednią miksturę...

-No to do roboty!

-Ehh... 

***

   -Już prawie gotowe.

-Prawie?

-Mhm. Jeszcze tylko dwa składniki, ale bardzo ciężko jest je zdobyć.

-Jakie?

-Jad mantykory i...

-Serio? To chyba nie problem.

-Ah. No, tak.- szaman podszedł do ciała Natsu i napełnił fiolkę jadem z rany (fuj, fuj!).

-Mówiłeś coś o drugim składniku.

-Tak, jednak tym razem raczej nie ma szans na jego zdobycie...

-Co to jest? -zapytała Lucy, a szaman szepnął jej coś do ucha- Rzeczywiście. Chyba nie uda się go uratować...

***

No i znowu nie udało mi się zrobić drugiego wątku! Ale zdradzę, że nasz szaman będzie miał z tym coś wspólnego...